Et weihnahdet sehr...

 

Leev Lütt,

nu esset so wiet … endlech es Weihnahde. Jott sei Dank es de vörweihnahtsleche Stress voröwer. Nä, wat wor dat wedder ne Brassel. Mr hät dat Jeföhl jehatt, de Atzventzziet wöhd emmer länger. Fröher wore dat mol veer Woche. Äwwer nu send dat veer Mond - jädefalls wemmer noh de Dekorazjone en de Jeschäftches jeht, on wemmer süht, sit wann do de Weihnachtsklamotte anjebode wehde.

Secher, alle wollense jet verdeene. Jädeene denkt, je fröher hä domet anfängt, desto mieh kritt hä von däm Koche af. Kann sinn, kann och nit sinn. De Lütt hannt nimmieh sovill Jeld wies fröher. Malk däht wahde, bevör hä jet usjövt on löppt leewer jet mieh eröm, för öm ze kicke, ob hä dat, wat hä söhkt, nit erjenswo noch e besske bellijer kritt.

Weil de Atzventzziet so fröh anfängt, hät mr emmer dat Jeföhl, dat för dat Besorje von de Jeschenke noch massich Ziet do wör. Mr jöckt eröm, kickt hee, kickt do – flaneeht dörch de Jeschäfte on öwerm Weihnahtsmaht. Mr trifft Frönde on Bekannte. Hält e Schwätzke. Deht sech jet drenke on jet mümmele. Mr fengt hee jet Jodes (äwwer zo düer) on do jet angeres (äwwer nit so jot). So wöhd ens wiederjesöhkt. Morje es och noch ne Dach. Nähste Woch es dat bestemmp vill bellijer… Usserdäm moss mr sech jo ehschmol rechtich enformeere.

Weil vill Lütt so denke, wöhd dat ömso stressijer je näher de Hellije Owend kütt. Emmer noch es alles so düer! Je länger mr öwerläht, wat mr koofe soll, desto mieh wöhd dat, weil ons emmer mieh Lütt enfalle, för denne mer eejenslech jet hole mößde. De Ziet wöhd knapp - vör allem weil mr jo noch op en Nikoluus- odder Weihnahtsfier moss - von erjenseenem Klub, von de Ärbitt, von de Pänz ehr Scholl odder sojet.

Verdammich, wat mache mer jetz? Nu jeht de Stress ehsch so rechtich loss. Et wöhd erömjehetzt – de Ziet wöhd knapp on knapper. De Weihnahtsboom moss och no jekooft wehde … wat denn noch all? Wat es, wemmer von erjenswelche Lütt jet jeschenkt krieje, womer janit met jerechnet hannt? Vörsechtshalwer moss mr also e paah Reserwejeschenke hole, öm för alles jewappnet ze sinn. De Jeschäfte wehde voll on völler. Freie Parkplätz jibbet so jot wie jakinn mieh. De Lütt renne dech öm. On hee on do passeeht janz secher och noch erjens e Malörche.

Et notzt nix. De Dare fleeje vörbei, on janz plötzlech es Hellichowend. Jetz fällt dech en, watte alles verjesse häs. Äwwer nu kannste nix mieh mache. Jetz es Roh, de Stress höht zwangswies op. Lot et komme wie et kütt. Et es zo spät, för öm jet ze ändere. Dat woret als widder emol …

 

Nix för onjot.
Üere
Charle-Manes