Dat Krütz met de Krützkes


Leev Lütt,

Äschermeddwoch. Do sollden alle Karnevalssönder ehr Ontate bereue on Boße donn. Zom sechtbare Zeeche, dat se dat och jemaht hannt, kreeje de Kathole doför von ehrem Pastörke e Äschekrützke op de Stern jemolt. För vill es dat en höhdere Uszeechnong als ne Karnevalsorde. On do wore schonn Prachtstöcker dobei. Die bletzden on blänkden, dat et wahre Freud wor. Et jov och richtich schmackhafte: Us nem leckere Flönsreng met Ölk on Mostert dobei.

Doch et jeht wieder met de Krützkes. För zom Beispill en Owerbelk. Do kreejemer jetz e nü Amps- on Landjerecht. Werdener Ecke Mendener Stroß. Et Ömtrecke us de Altstadt en dat nüe Domezil es voll em Jang. Äwwer en de nüe Jerechtssääl on Zemmere solle kinn Kruzefixe mieh opjehängt wehde. Weil, dat entsprecht en janze Reih von höchsrichterleche Entscheedonge.

E paah Klerikalfascheste sünn dodrenn de Bejinn vom Ongerjang vom Owendland. Op dat Arjument, dat et bei ons och Lütt met angere Relejone jöv, on mr folchlech och denne ehr Symbole ophänge mösst, erwiddere die chresslechen Joddeskriejer dann, dat jildet nit, weil se jo en de Miehheet wöre. Dat stemmp zwor nit, denn dat send de Ketzer, die an janix jlöwe. Äwwer so wöre dann alle Menderheete usjejrenzt. Enschleeßlech de Judde. Dat kenne die schon. Zenger duusend Johr.


Nix för onjot. Bes nähste Woch.
Üere
Charle-Manes