Deutschland. E Wentermärche


Leev Lütt,

"Deutschland. E Wentermärche" es e Werk us de Fäder vom Schreftsteller Heinrich (odder Drickes wie mr hee en Düsseldorf säht) Heine. Veröffenslecht 1844. Äwwer dat es kee Jedecht, wo hä sech öwer schön Wenterwäder odder schöne Wenterlandschafte uslösst. Dat es e satiresch Versepos, wodren hä en 27 Strophe öwer de domolje Verhältnesse en Deutschland jespottet hät. Weil dat för dem Könich Fritz Wellem IV von Preuße en Affronteerlechkeet wor, hät hä jäje dem Drickes ne Haftbefähl erlosse on dat Opus verbode.

Dat es als lang her. Domols jov et noch kinne Klimawandel. Doför äwwer rechtije Wenter met Kälde, Ies on Schnee. Nit so lau Wenterkes, wie mr se zenger de letzde Dezennije kenne.

Des Johr es et angers. Heuer hammer als widder ne rechtije Wenter. Met Tempratörkes, die Iesdecke op de Wässer brenge. Met so vill Schnee, dat mr Schledde fahre on Schi loope kann. Ne Wenter, wo de Blare Schneemänner baue on sech Schneeballschlachte leefere künne. Die künnte sojah, wenn de Kenntnesse doför noch vörhande wöre, Schlidderbahne baue on wies fröher dodrop schliddere. Doch dovon hann ech noch kinn jesenn. Also ben ech parat, de Pänz dat ze zeije. On Dank dem metroloresche Deef met dem seldene Nom "Keziban" kammer och mol widder konstateere: "Deutschland. E Wentermärche".


Nix för onjot. Bes nähste Woch.
Üere
Charle-Manes