Mer wehde all älder


Leev Lütt,

mer wehde all älder. Janz langsam. Mr merkt et fass nit. Wenn, dann nor zo besongere Jeläjeheete: Selwer- odder Joldhochziet, Pangsjoneerong odder ne ronde Jebohtsdach. Mer tröste ons met "Mr es halt mar so alt wies mer sech (an)föhlt". Voller Selvsbewosstsinn stelle mer fess, dat mer ons jot jehalde hant on janit so alt ussenn. Nor de angere, die send rechtich alt jewohde.

Letzdens hadden ech Zangping. So latsch ech noh vill Jöhr mol wedder zo nem Zängdokter. En de Praxis kömmt mech de Nom von däm Zängahz e besske vör wies dä von nem alde Klassekamerad. Drop kick ech mech dä jenauer an on konstanteer, dat sonne verronzelte on verlävte Jlatzkopp vill zo alt es, öm för en minn Klass jewäse ze sinn. Trotzdäm froch ech em, of hä 1970 hee am lokale Jymnasiom et Abi jemaht hät. "Jo" säht hä. Drop ech "Dann wort ehr jo bei mech en de Klass!" Nu deht hä mech janz jenau us de Nöh beööje on fröcht dann "So, wat hadder denn ongerrechtet?"


Nix för onjot. Bes nähste Woch
Üere
Charle-Manes