Mätes


Leev Lütt,

am Mondach send de Mäteszöch lossjejange. Fröher jovet mieh Pänz, die sech ehr Mäteslämpche selvs jebastelt hant. Och hant de miehschde Lämpches jetz kinn rechtije Kähz mieh dren, songern Batteriekes on Bernches von de Täschelamp. Dat es nit jrod romantesch. Secher deht so e lektresch Lämpke nit afbrenne. Wenn ech so zoröckdenk an all de Lampejongs, die mech ens afjefackelt send, dann wor dat domals zwor en Katastrof, öwer die ech rechtich kriesche mosst, äwwer erjendwie wehde de Pänz jetz doch öm so e Erlävnes bedrore.

Dat Jripsche hät sech och jewandelt. Mer send fröher en ons Stroß noh von Huus zo Huus on von Etasch zo Etasch jetrocke, hant et Lämpche hochjehalde on kräftich jesonge. Hütt loope de Pänz von Jeschäff zo Jeschäff, kenne mar Frachmente von de Mätesleedches, hant off ki Latähnche mieh dobei on halde nor ne jroße Büdel op. Äwwer wennestens freue sech de Zängklempner, wenn de Blare dat janze söße Züch verkimmelt hant.


Nix för onjot. Bes nähste Woch.
Üere
Charle-Manes